Ukryta wojna między L2 i L1, kto może być zwycięzcą przychodów z dApp?

Tytuł oryginalny: The L2 vs L1 Battle that Nobody is Talking About

Oryginalny autor: 0x taetaehoho, Chief Security Officer, EclipseFND

Oryginalna kompilacja: zhouzhou, BlockBeats

Uwaga redaktora: L2 ma przewagę kosztów operacyjnych nad L1, ponieważ L2 płaci tylko za pojedynczy sekwencer, podczas gdy L1 płaci za bezpieczeństwo wszystkich walidatorów. L2 ma wyjątkową pozycję pod względem szybkości i redukcji MEV oraz umożliwia innowacyjne modele ekonomiczne w celu maksymalizacji przychodów dApp. Chociaż L2 nie może konkurować z L1 pod względem płynności, jego potencjał w gospodarce dApp będzie napędzał transformację branży kryptowalutowej z infrastruktury do długoterminowego modelu biznesowego opartego na zysku.

Oto oryginalny tekst (zredagowany w celu ułatwienia zrozumienia):

Oto matryca decyzyjna z perspektywy dApp, która analizuje, czy wdrożyć do L1 czy L2 w obecnym środowisku, zakładając, że oba obsługują podobne typy aplikacji (tj. L1/L2 nie są dostosowane do konkretnego typu aplikacji).

L2 nie wykorzystał jeszcze w pełni swoich mocnych stron, z wyjątkiem stosunkowo niskiej MEV (Maximum Extractable Value) ze względu na centralizację producentów bloków. Na przykład, pomimo potencjału niższych kosztów transakcji i szybszej przepustowości, Solana nadal wyprzedza L2 w ekosystemie EVM pod względem wydajności i kosztów transakcji.

Ponieważ Solana nadal zwiększa przepustowość i rozwija systemy podatkowe MEV, takie jak ASS i MCP, L2 będzie musiało zbadać nowe sposoby, aby pomóc dApps zmaksymalizować przychody i obniżyć koszty. Mój obecny pogląd jest taki, że L2 jest strukturalnie lepszy od L1 i może szybciej realizować strategie maksymalizacji przychodów dApp.

Jedną z kluczowych ról warstwy wykonawczej w maksymalizacji przychodów z aplikacji jest sposób alokacji opłat/MEV.

Obecnie dzielenie się podatkami lub opłatami MEV jest możliwe tylko w przypadku "uczciwych proponujących bloki", tj. proponujących, którzy są skłonni przestrzegać zasad priorytetyzacji lub dzielić się przychodami z aplikacją zgodnie z ustalonymi zasadami. Innym sposobem jest przeznaczenie części opłaty podstawowej w wysokości 1559 EIP na dApp, z którym użytkownik wchodzi w interakcję, mechanizm, który wydaje się wykorzystywać Canto CSR i EVMOS. Przynajmniej pozwoli to dApps zwiększyć ich zdolność do licytowania własnych zysków z MEV, co uczyni ich bardziej konkurencyjnymi na rynku zawierania transakcji.

W ekosystemie L2, jeśli proponujący blok jest prowadzony przez zespół (tj. pojedynczego proponującego blok), to jest on z natury "uczciwy" i może zagwarantować przejrzystość algorytmu budowy bloku poprzez mechanizmy reputacji lub technologię TEE (Trusted Execution Environment). Obecnie istnieją dwa L2, które przyjęły podział opłat i budowę bloków priorytetyzacji, a Flashbots Builder jest w stanie zapewnić podobną funkcjonalność do ekosystemu OP-Stack z niewielkimi zmianami.

W ekosystemie SVM (Solana Virtual Machine) infrastruktura podobna do Jito może redystrybuować przychody z MEV do dApps na zasadzie proporcjonalnej (np. jeśli chodzi o CU, Blast wykorzystuje podobny mechanizm).

Oznacza to, że L2 może włączyć te funkcje wcześniej, podczas gdy L1 nadal pracuje nad MCP i wbudowanymi opcjami ASS (nad którymi Solana może pracować, ale w ekosystemie EVM nie ma planów odrodzenia w stylu CSR). Ponieważ L2 może polegać na zaufanych producentach bloków lub technologii TEE, nie ma potrzeby egzekwowania OCAproof, więc model MRMC (Revenue, Cost, MEV Competition) dApp można szybciej dostosować.

Zaletą L2 jest jednak nie tylko szybkość rozwoju czy możliwość redystrybucji opłat, ale także mniejsze ograniczenia strukturalne.

Warunki przetrwania ekosystemu L1 (tj. warunki, w których utrzymywana jest sieć walidatorów) można opisać za pomocą następującego równania: całkowita liczba walidatorów × koszty operacyjne walidatora + wymogi kapitałowe dotyczące stakingu × koszty kapitałowe < TEV (inflacja + całkowite opłaty sieciowe + napiwki MEV)

Z perspektywy pojedynczego walidatora: koszty operacyjne walidatora + wymogi kapitałowe dotyczące stakingu × koszty kapitałowe > zyski z inflacji + opłaty transakcyjne + zyski

MEV Innymi słowy, istnieje twarde ograniczenie dla L1, które chcą obniżyć inflację lub obniżyć opłaty (poprzez udostępnianie dApps) – walidatorzy muszą pozostać rentowni!

To ograniczenie będzie bardziej wyraźne, jeśli koszty operacyjne walidatora będą wysokie. Na przykład Helius wskazuje w swoim artykule związanym z SIMD 228, że jeśli inflacja zostanie zmniejszona zgodnie z proponowaną krzywą emisji, przy 70% udziałów, 3,4% obecnych walidatorów może odejść z powodu spadającej rentowności (przy założeniu, że REV utrzyma poziom zmienności w 2024 r.).

REV (MEV Share in Staking Yield) jest niezwykle zmienny: w dniu wydarzenia TRUMP udział REV wynosił aż 66% · 19 listopada 2024 r. udział REV wynosi 50% Obecnie, w momencie pisania tego tekstu, udział REV wynosi tylko 14,4%

Oznacza to, że w ekosystemie L1 obowiązuje limit obniżania inflacji lub dostosowywania alokacji opłat ze względu na presję zarobkową na walidatorów, podczas gdy L2 nie podlega temu ograniczeniu i dlatego może swobodniej eksplorować optymalizacje Strategie monetyzacji dApp.