De verborgen oorlog tussen L2 en L1, wie kan de winnaar zijn van dApp-inkomsten?

Originele titel: De L2 vs L1-strijd waar niemand het over heeft

Originele auteur: 0x taetaehoho, Chief Security Officer, EclipseFND

Originele compilatie: zhouzhou, BlockBeats

Noot van de redactie: L2 heeft een operationeel kostenvoordeel ten opzichte van L1 omdat L2 slechts betaalt voor een enkele sequencer, terwijl L1 betaalt voor de beveiliging van alle validators. L2 is uniek gepositioneerd voor snelheid en MEV-reductie en maakt innovatieve economische modellen mogelijk om de dApp-inkomsten te maximaliseren. Hoewel L2 niet kan concurreren met L1 op het gebied van liquiditeit, zal het potentieel ervan in de dApp-economie de transformatie van de crypto-industrie van infrastructuur naar een winstgedreven bedrijfsmodel voor de lange termijn stimuleren.

Hier is de originele tekst (bewerkt voor het gemak van begrip):

Hier is een beslissingsmatrix vanuit een dApp-perspectief die analyseert of er in de huidige omgeving naar L1 of L2 moet worden geïmplementeerd, ervan uitgaande dat beide vergelijkbare typen applicaties ondersteunen (d.w.z. L1/L2 zijn niet op maat gemaakt voor een specifiek applicatietype).

L2 heeft nog niet ten volle geprofiteerd van zijn sterke punten, behalve de relatief lage MEV (Maximum Extractable Value) als gevolg van de centralisatie van blokproducenten. Ondanks het potentieel voor lagere transactiekosten en snellere doorvoer, loopt Solana bijvoorbeeld nog steeds voor op L2 in het EVM-ecosysteem op het gebied van prestaties en transactiekosten.

Naarmate Solana doorgaat met het verhogen van de doorvoer en het bevorderen van MEV-belastingregimes zoals ASS en MCP, zal L2 nieuwe manieren moeten verkennen om dApps te helpen de inkomsten te maximaliseren en de kosten te verlagen. Mijn huidige mening is dat L2 structureel superieur is aan L1 en dApp-inkomstenmaximalisatiestrategieën sneller kan uitvoeren.

Een van de belangrijkste rollen van de uitvoeringslaag bij het maximaliseren van de applicatie-inkomsten is de manier waarop vergoedingen/MEV's worden toegewezen.

Momenteel is het delen van MEV-belasting of vergoedingen alleen mogelijk met "eerlijke blokindieners", d.w.z. indieners die bereid zijn om prioriteringsregels te volgen of inkomsten te delen met de app volgens vooraf ingestelde regels. Een andere manier is om een deel van de basisvergoeding van EIP 1559 toe te wijzen aan de dApp waarmee de gebruiker communiceert, een mechanisme dat Canto CSR en EVMOS lijken te gebruiken. Dit zal dApps op zijn minst in staat stellen om hun vermogen om te bieden op hun eigen MEV-opbrengsten te vergroten, waardoor ze concurrerender worden op de markt voor dealinclusie.

Als een blokvoorsteller in het L2-ecosysteem wordt beheerd door een team (d.w.z. een enkele blokindiener), dan is deze inherent "eerlijk" en kan deze de transparantie van het blokconstructie-algoritme garanderen door middel van reputatiemechanismen of TEE-technologie (Trusted Execution Environment). Momenteel zijn er twee L2's die de constructie van kostendeling en prioriteringsblokken hebben ingevoerd, en Flashbots Builder is in staat om met kleine wijzigingen vergelijkbare functionaliteit te bieden als het OP-Stack-ecosysteem.

In het SVM-ecosysteem (Solana Virtual Machine) kan Jito-achtige infrastructuur MEV-inkomsten naar rato herverdelen naar dApps (bijv. in termen van CU's gebruikt Blast een soortgelijk mechanisme).

Dit betekent dat L2 deze functies eerder kan inschakelen, terwijl L1 nog steeds werkt aan MCP en ingebouwde ASS-opties (waar Solana misschien aan werkt, maar er zijn geen CSR-achtige renaissanceplannen in het EVM-ecosysteem). Omdat L2 kan vertrouwen op trusted block producers of TEE-technologie, is het niet nodig om OCAproof af te dwingen, waardoor het MRMC-model (Revenue, Cost, MEV Competition) van de dApp sneller kan worden aangepast.

Maar het voordeel van L2 is niet alleen de snelheid van ontwikkeling of de mogelijkheid om vergoedingen te herverdelen, ze zijn ook onderhevig aan minder structurele beperkingen.

overlevingsvoorwaarden van het L1-ecosysteem (d.w.z. de omstandigheden waaronder het validatornetwerk wordt onderhouden) kunnen worden beschreven aan de hand van de volgende vergelijking: totaal aantal validators × operationele kosten van validators + stakingkapitaalvereisten × kapitaalkosten < TEV (inflatie + totale netwerkkosten + MEV-tips)

Vanuit het perspectief van een enkele validator: operationele kosten van validator + staking-kapitaalvereisten × kapitaalkosten > inflatiewinsten + transactiekosten + MEV-inkomsten

Met andere woorden, er is een harde beperking voor L1's die de inflatie willen verlagen of de kosten willen verlagen (door te delen met dApps) - validators moeten winstgevend blijven!

Deze beperking zal meer uitgesproken zijn als de bedrijfskosten van de validator hoog zijn. Helius wijst er bijvoorbeeld in zijn SIMD 228-gerelateerde artikel op dat als de inflatie wordt verlaagd volgens de voorgestelde uitgiftecurve, met een belang van 70%, 3,4% van de huidige validators kan vertrekken vanwege een dalende winstgevendheid (ervan uitgaande dat REV de volatiliteitsniveaus in 2024 handhaaft).

REV (MEV Share in Staking Yield) is extreem volatiel: op de dag van het TRUMP-evenement was het REV-aandeel maar liefst 66% · Op 19 november 2024 is het REV-aandeel 50% Momenteel, op het moment van schrijven, is het REV-aandeel slechts 14,4%

Dit betekent dat er in het L1-ecosysteem een plafond is voor het verminderen van de inflatie of het aanpassen van vergoedingstoewijzingen vanwege de verdiendruk op validators, terwijl L2 niet onderhevig is aan deze beperking en daarom vrijer optimalisaties kan verkennen Strategieën voor het genereren van inkomsten met dApp.