Tak jak Nixon porzucił standard złota, aby zmaksymalizować potęgę USA, tak Stany Zjednoczone prawdopodobnie będą musiały porzucić dolara jako światową walutę rezerwową w erze izolacjonizmu. Administracja Nixona była coraz bardziej sfrustrowana Europą i Japonią za to, że nie dostosowały się do przywróconej im siły gospodarczej. Amerykańscy urzędnicy spodziewali się, że mocarstwa te otworzą rynki krajowe na amerykański eksport, zniosą powojenne środki protekcjonistyczne w handlu i będą działać w dobrej wierze wobec USA, które wzięły na siebie główny ciężar wydatków finansowych NATO. Z perspektywy USA powojenny sojusz zaczynał wydawać się jednostronny. Zamiast wyrazić wdzięczność za plan Marshalla lub obronę Ameryki przed sowiecką ekspansją, Francja, Niemcy i Wielka Brytania wymieniały swoje dolary na złoto w coraz szybszym tempie, zagrażając standardowi złota i podważając suwerenność monetarną USA. W tym samym czasie Europa i Japonia zalewały amerykańskie rynki tanimi towarami przemysłowymi, podcinając ceny krajowym producentom, jednocześnie utrzymując swoje własne rynki w miarę zamknięte. Tymczasem Stany Zjednoczone wzięły na siebie cały ciężar przywództwa w Sojuszu Zachodnim. Dla Waszyngtonu wyglądało to tak, jakby Stany Zjednoczone płaciły rachunek za liberalny porządek, który coraz bardziej faworyzował ich sojuszników własnym kosztem. W sierpniu 1971 roku prezydent Richard Nixon zareagował tym, co stało się znane jako szok Nixona: - Zawiesił wymienialność dolara na złoto, skutecznie kończąc system z Bretton Woods. - Nałożył 10-procentowe cła na wszystkie kraje, aby chronić krajowy przemysł. - Tymczasowo zamroził krajowe podwyżki płac i cen, aby kontrolować inflację.