Net zoals Nixon de goudstandaard verliet om de macht van de VS te maximaliseren, zal de VS waarschijnlijk de dollar moeten verlaten als de wereldreservevaluta in het isolationistische tijdperk. De regering-Nixon raakte gefrustreerd door Europa en Japan omdat ze zich niet aanpasten aan hun herstelde economische kracht. Amerikaanse functionarissen verwachtten dat deze mogendheden de binnenlandse markten zouden openstellen voor Amerikaanse export, de naoorlogse handelsprotectionistische maatregelen zouden opheffen en te goeder trouw zouden handelen ten opzichte van de VS, die de dupe waren van de financiële uitgaven voor de NAVO. Vanuit het perspectief van de VS begon het naoorlogse bondgenootschap eenzijdig aan te voelen. In plaats van dankbaarheid te uiten voor het Marshallplan of de verdediging van Amerika tegen de expansie van de Sovjet-Unie, wisselden Frankrijk, Duitsland en het VK hun dollars in een versneld tempo in voor goud, waardoor de goudstandaard werd bedreigd en de monetaire soevereiniteit van de VS werd ondermijnd. Tegelijkertijd overspoelden Europa en Japan de Amerikaanse markten met goedkope industriële goederen, waardoor binnenlandse fabrikanten werden onderboden en hun eigen markten relatief gesloten bleven. De Verenigde Staten droegen ondertussen het volle gewicht van het leiderschap voor het Westerse Bondgenootschap. Voor Washington leek het erop dat de VS de rekening betaalden voor een liberale orde die zijn bondgenoten steeds meer ten koste van zichzelf bevoordeelde. In augustus 1971 reageerde president Richard Nixon met wat bekend werd als de Nixon-schok: - Hij schortte de convertibiliteit van de dollar in goud op, waarmee hij effectief een einde maakte aan het Bretton Woods-systeem. - Hij legde alle landen tarieven van 10% op om de binnenlandse industrie te beschermen. - Hij bevroor tijdelijk de binnenlandse loon- en prijsstijgingen om de inflatie onder controle te houden.