Onlangs hebben we bij @BRRRDAOxyz een uitgebreide OEV-analyse gepresenteerd, waarin we @Chainlink SVR vergelijken met andere bestaande oplossingen. ​ Iedereen debatteert over de verdeling van de inkomsten, maar ik wil het niet hebben over de vraag of 60% beter is dan 90%. Ik wil het hebben over waarom de "beste" technische oplossing toch kan verliezen. Gedachten over infrastructuuroorlogen en wat de OEV-concurrentie onthult: ​ Iedereen ziet: "Oval geeft 90%, SVR slechts 60%, voor de hand liggende keuze" ​ Ik zie: Distributie wint altijd van optimalisatie. ​ Kijk naar de gegevens: • Chainlink SVR: 60% verdeling, alleen Ethereum, theoretisch maximum van 5 blokken • Oval: 90% verdeling, maar vanaf nul bouwen • Redstone: 50/50 verdeling, "vijandige deelnemer" aannames • API3: 80% verdeling, multi-chain complexiteit ​ Het paradox van de inkomstenverdeling: Aave koos voor 65% boven 90%. Waarom? ​ Het gaat niet om percentage - het gaat om de betrouwbaarheid van de infrastructuur. SVR maakt gebruik van beproefde Flashbots-infrastructuur terwijl concurrenten nieuwe veilingmechanismen bouwen. ​ Echte prestaties? 95% van de SVR-veiling wordt in 1-2 blokken voltooid. Het theoretische maximum van 5 blokken doet er minder toe dan de werkelijke betrouwbaarheid. ​ Plotwending: Dit gaat zelfs niet over OEV-extractie. ​ SVR is Chainlink's eerste implementatie van Betalingsabstractie. Verandert vergoedingen naar hun eigen token. Ze bouwen een duurzame token-economie. ​ De stille alpha: Terwijl iedereen optimaliseert voor inkomstenverdelingen, optimaliseert Chainlink voor ecosysteemlock-in. ​ Tweede-orde effecten die iedereen mist: ​ • OEV-inkomsten correleren met marktdruk, niet met protocoladoptie • Multi-chain ondersteuning = meer faalpunten, niet meer waarde • Netwerkeffecten > technische specificaties • Ecosysteemintegratie > pure prestatiemetrics ​ Het pad van de minste weerstand: ​ Protocollen kiezen voor 60% + betrouwbaarheid boven 90% + risico omdat downtime meer kost dan het verschil in inkomsten. ​ Mijn mening: Infrastructuuroorlogen worden niet gewonnen door de beste technologie. Ze worden gewonnen door de beste distributie. ​ Wanneer technische verschillen marginaal zijn, zijn vertrouwen en ecosysteempositionering belangrijker dan functievergelijkingen. ​ Het is de moeite waard om te kijken hoeveel protocollen het voorbeeld van Aave volgen versus hogere splitsingen najagen. ​ Gedachten?