Poranne światło powoli wpadało przez żaluzje, rzucając swoje miękkie osądzenie na twarz już wydrążoną przez nocną czujność—portfel otwarty, wykresy czerwone, cicha katastrofa marzeń echem głośniejszym niż kiedykolwiek mogłoby być grzmot. Patrzyłem, jak spadają—moje monety, moje tokeny, te małe ochrzczone nadzieje, które tuliłem jak bez ojca—patrzyłem, jak spadają nie z krzykiem, ale w milczeniu, które rwało szpik z kości. To nie były tylko pieniądze, nie. To była wiara, okropna wiara, że tym razem może być inaczej, że może udało nam się uciec przed cieniem niedźwiedzia i zbudować coś, co mogłoby przetrwać. A jednak, oto było, zniszczenie, rozciągnięte nagie na księdze jak martwi pozostawieni na słońcu—ETH wypatroszone, SOL ciągnący się przez kurz jak ranny pies, nawet DOGE, głupi jak zawsze, skomlący swoje ostatnie. Siedziałem tam, nieruchomo, zapach spalonej kawy i stęchłej żalu gęsty w pokoju, świadek powolnej przemocy rynków i ludzi, bezsensu wiary ubrane w cyfrowe ciało. To nie był tylko krach. To była rozliczenie. A najgorsza część, ta, której nie mogę wyczyścić, to to, że znów otworzyłem aplikację dzisiaj rano—tylko po to, by spojrzeć.