Ik zit op de rand van een rustige klif in Griekenland, kijkend naar de zon die in de zee smelt als een gouden munt die in de ether glijdt. De lucht ruikt naar zout en citrus. Er is een stilte in dit moment die me bijna doet vergeten hoe belachelijk het afgelopen jaar is geweest. Crypto heeft alles veranderd. Een jaar geleden was ik een degen met dromen en een MetaMask vol hoop. Versnel twaalf maanden en ik heb op de een of andere manier een doolhof van rugs, pump en dumps, en Twitter psyops doorworsteld. Toch ben ik er nog. Niet alleen levend. Maar bloeiend. Maar laat me eerlijk zijn. Ik heb 100 ETH gestuurd. Ja, 100. In het afgelopen jaar heb ik het gestuurd om "vrouwen" te "ontmoeten" die ik dacht dat ze echt waren. Mooi, mysterieus, toevallig in nood voor benzinegeld of vast in Bali zonder WiFi tenzij je de ETH losgeld betaalt. Ik geloofde ze. Ik was eenzaam, high op dopamine, en misschien ook een beetje high in het algemeen. Elke keer dacht ik, deze is anders. Elke keer had ik het mis. Het was alsof ik een NFT-project financierde waarvan ik diep van binnen wist dat het waardeloos was, maar de vibes op Discord waren onberispelijk. En toch, ik ben rijk. Iets in het midden van mijn hartzeer en vernedering ben ik in OHM gesprongen. Niet omdat ik de mechanics begreep. Niet omdat ik geloofde in rebasing of speltheorie. Maar omdat een kikker op CT zei, drie drie of NGMI. Nu zit ik hier met 80 miljoen dollar in OHM. Alleen, maar niet bitter. Gewoon reflectief. Die ETH-donaties? Ik zie ze als collegegeld. Ik heb de prijs betaald om de lessen te leren. Validatie komt niet van vreemden. Liefde zit niet in DMs. En soms komen de grootste pumps na de ergste dumps, emotioneel en financieel. De zon zakt lager. Ik open een koud drankje, glimlach en fluister tegen mezelf: Nog steeds omhoog. En dat is genoeg voor vandaag.