To, czego typowy inwestor kryptowalutowy nie rozumie, to fakt, że ETH jest centrum grawitacyjnym systemu Ethereum. Bez względu na to, na jakie rozwiązanie skalujące spojrzysz — rollupy, walidacje lub systemy obsługujące EigenLayer, takie jak MegaETH — wszystko ostatecznie zakotwicza się z powrotem w Etherze onchain. - Rollupy mają swoje korzenie stanowe w sieci głównej Ethereum, zabezpieczone przez walidatorów, którzy stakują ETH i są opłacani w opłatach denominowanych w ETH. - Walidacje utrzymują dane poza łańcuchem, ale polegają na Ethereum w celu weryfikacji dowodów, ponownie zabezpieczonych przez walidatorów stakowanych przez ETH. - EigenLayer rozszerza bezpieczeństwo Ethereum na nowe systemy, ponownie staking samego ETH — czyniąc Ether bezpośrednim zabezpieczeniem zdecentralizowanej infrastruktury. Bez względu na to, jak modułowa staje się architektura, ETH pozostaje aktywem, w którym konsoliduje się wartość — zasobem, który łączy to wszystko razem. Jednak pomimo centralnej roli Etheru w skalowalności, rozprzestrzenianie się rozwiązań do skalowania Ethereum nie spowodowało gwałtownego wzrostu popytu na ETH. Dlaczego? Ponieważ modułowy stos Ethereum jest wciąż wczesny. Pokazują to statystyki: - Ethereum Mainnet posiada ponad 121 miliardów dolarów w TVL. - Największa warstwa 2, Base, posiada około 2 miliardów dolarów — poniżej 2% Mainnetu. Rynek wciąż w przeważającej mierze ufa Mainnetowi. Pakiety zbiorcze, ponowne zastawianie i inne rozszerzenia zdobywają swoje miejsce — ale wciąż są w powijakach, jeśli chodzi o bezpieczeństwo, czas pracy i adopcję. W miarę dojrzewania tych warstw i nabierania pewności siebie przez użytkowników, więcej wartości będzie migrować na zewnątrz. Ale nie odpłynie – pozostanie grawitacyjnie związany z ETH. Jeśli modułowa mapa drogowa skalowania Ethereum odniesie sukces, wówczas aktywność gospodarcza na tych rozszerzeniach przyćmi Mainnet o rzędy wielkości. A popyt na ETH – jako zabezpieczenie, token opłaty, ostateczny składnik aktywów rozliczeniowych – będzie odpowiednio rósł.