Ja, airdrops zijn dom. Maar dat hoeven ze niet te zijn. Deze reactie op deze post heeft me echt aan het denken gezet. Hier is een vraag: Waarom stijgen IPO's altijd? Simpel—het is ontworpen. Elke onderneming wil houders in plaats van dumpers op hun kapitaalstructuur. Institutionele investeerders zoals BlackRock en Fidelity zijn de langetermijnhouders die elke CEO als aandeelhouders wil, dus krijgen ze aandelen aangeboden tegen een korting ten opzichte van waar de markt verwacht dat het zal stabiliseren. Die korting creëert de IPO "stijging." Retail krijgt die korting niet omdat retail een zwerm is—sommigen zijn houders, sommigen zijn dumpers, en bedrijven kunnen niet zien wie wie is bij de IPO. Dus retail betaalt de marktprijs. Dezelfde dynamiek speelt zich af in crypto. VC's en instellingen hebben herkenbare langetermijnreputaties die het gemakkelijker maken om ze te onderscheiden van mercenaire kapitaal. De beste waarde-toevoegende investeerders krijgen voorkeurs toegang, terwijl retail de volle prijs betaalt. Maar airdrops gebeuren op de transparante blockchains, waar je kunt zien welke wallets welke zijn. Dus teams gebruiken on-chain data om “boeren” of sybils te filteren—mensen met duizenden accounts die metrics faken alleen om een airdrop te krijgen. En ja, dat is logisch. Maar niemand lijkt te proberen uit te zoeken wie hun token daadwerkelijk gaat vasthouden of dumpen—wie zijn de kleine baby Blackrocks en Fidelitys die het verdienen om beloond te worden naast de andere waarde-toevoegende investeerders. Waarom doen projecten dit niet? De Huidige Staat van Airdrops We weten allemaal dat airdrops kapot zijn. Projecten besteden maanden aan het aantrekken van boeren die kunstmatige activiteit genereren, alleen om te zien dat diezelfde boeren tokens onmiddellijk dumpen na TGE. Het lijkt erop dat de enige oplossing die mensen voorstellen is om weg te draaien van airdrops naar crowdsales. Maar het is nu 2025—er is een groter ontwerpruimte die we nog niet hebben verkend. Sommige projecten zijn gedeeltelijk daarheen gegaan. Optimism, Arbitrum en Kaito hebben allemaal hun post-TGE incentives aangepast om langetermijnhouders van hun eigen tokens te belonen. Maar deze strategie werkt alleen nadat je token bestaat. Bij de initiële distributie—meestal de grootste in dollar termen—weet je nog niet of gebruikers zullen vasthouden of opgeven. De fout die deze distributies maken is proberen het gebruikersgedrag alleen ten opzichte van hun eigen token te anticiperen. In plaats daarvan zou je gebruikers moeten belonen op basis van hoe ze zich hebben gedragen met eerdere tokens. Wanneer BlackRock IPO-toewijzingen krijgt, weten bedrijven niet of BlackRock hun aandelen zal dumpen. Maar ze weten dat BlackRock over het algemeen eerdere IPO's niet heeft gedumpt. Ze waarderen BlackRock op hun trackrecord, in plaats van hun handen direct te binden. Het is gek dat token distributies niet op deze manier werken. Om airdrops te repareren, hebben we meta-incentives nodig. Je airdrop zou moeten incorporeren hoe gebruikers zich hebben gedragen in eerdere airdrops. Zodra gebruikers je token ontvangen, moet je hun gedrag leesbaar maken voor het volgende project dat een airdrop overweegt. Hier is een schets van hoe dit zou kunnen werken: Na de airdrop publiceren de meeste teams gewoon een lijst van toewijzingen. In plaats daarvan zouden ze een Holder Score moeten blijven publiceren die na TGE wordt bijgewerkt: percentage behouden in de tijd, delegatie/staking/stemparticipatie, productgebruik, vergoedingbetalingen, liquiditeitsvoorziening, bijdrages van bouwers. Als gebruikers weten dat toekomstige protocollen deze Holder Score zullen zien en deze in hun eigen airdrops zullen opnemen, zullen die gebruikers hun gedrag vandaag aanpassen. Dit creëert een meta-incentive—na je airdrop heb je geen invloed meer op gebruikers, maar het volgende project werkt impliciet samen met jou om die meta-incentive af te dwingen. De airdrop meta heeft dit al eens gedaan, waardoor alle projecten boeren aantrokken, zelfs als ze zelf geen airdrops van plan waren. We kunnen het opnieuw doen en de beste gebruikers belonen via holder scores. Wanneer Airdrops Nog Steeds Zinnig Zijn De sterkste reden voor airdrops is pay-for-performance scenario's. Als je protocol TVL, volume, open interest of liquiditeit nodig heeft, kun je dat stimuleren met punten en lineair omzetten naar tokens. Dit soort airdrop zal nooit verdwijnen omdat het direct beloningen biedt voor meetbare waarde. Maar dan heb je amorfe airdrops—voor layer 1's, infrastructuur of consumentenproducten, waar het onduidelijk is welke metric je zou moeten optimaliseren. Voor deze kunnen we beter doen dan airdrops. Natuurlijk is het prima om kleine bedragen te airdroppen naar gerichte groepen: directe bijdragers, power users, vroege supporters of aangrenzende gemeenschappen. Maar brede helikoptergeld airdrops werken gewoon niet—ze stimuleren alleen boeren om kunstmatige activiteit te genereren die verdwijnt na TGE. Dat is nutteloos voor iedereen, inclusief oprichters en andere tokenhouders. In plaats van airdrops, laat vroege gebruikers het recht verdienen om tegen voorkeursprijzen in de crowdsale te investeren. Zodra je gebruikersscores hebt—gebaseerd op verleden en huidig gedrag—allocateer je de meerderheid van de tokens naar crowdsales die op verschillende prijzen worden verhandeld op basis van gebruikersscores. Betere gebruikers krijgen grotere toewijzingen tegen lagere prijzen. Mercenaire boeren betalen de volle prijs—of krijgen helemaal geen toegang. Door gebruikers te verplichten om huid in het spel te hebben en ze een kostprijs te geven, creëer je een meer betrokken houdersbasis in plaats van boeren die op zoek zijn naar gratis geld. Crowdsales voegen ook een ingebouwd sybil-resistentiemechanisme toe. Gratis geld trekt ruis aan. @clairekart heeft gelijk dat de airdrop meta is ontstaan als reactie op regelgeving—in een vrije markt zijn crowdsales gewoon een betere manier om de meeste tokens te distribueren. Zelfs Ethereum werd via crowdsale gedistribueerd. Met de regulatoire duidelijkheid die eindelijk opkomt, waarom kunnen jouw gebruikers dan niet jouw "gedistribueerde BlackRock" zijn? Jouw duizenden investeerders die hebben aangetoond dat ze langetermijn waarde-toevoegende houders zijn. Wat moet er in een "holder score" komen? Het hangt af van het project, maar enkele ideeën: * Token retentiecurves (7/30/90/365-dagen houdpercentage) * Governance participatie * Vergoeding uitgaven * LP voorzieningsdagen * Relevante sociale betrokkenheid / Kaito scores * Productgebruik metrics, dat soort dingen Als je dit publiceert in een gestandaardiseerd JSON-formaat, kunnen andere protocollen het gemakkelijk opnemen en integreren in hun eigen distributies. Het is dezelfde reden waarom financiële bedrijven vrijelijk gegevens over hun gebruikers delen met kredietbureaus—gebruikers gedragen zich beter bij jou wanneer ze weten dat hun reputatie over platforms heen reist. Dus ja, airdrops zijn dom, maar dat hoeven ze niet te zijn. Tenzij je pay-for-performance airdrops uitvoert, als je überhaupt een airdrop hebt, zou deze klein moeten zijn (<15% van de totale TGE). Het resterende deel zou verkocht moeten worden in score-gebaseerde crowdsales, met prijsniveaus die van tevoren worden gepubliceerd zodat iedereen de regels kent. (Wees volledig transparant, filter proactief team- en investeerdersadressen uit.) En houd holder scores bijgewerkt gedurende latere campagnes en beloningsseizoenen. Nu beloon je in plaats van mensen die de snapshot gamen, de blijvende kracht en echte gebruikers. IMO zal dat resulteren in schonere distributies, duidelijkere PMF-signalen, en tokenhouders die daadwerkelijk om jouw project geven, in plaats van dumpers die in de loop van de tijd tokens verliezen.