De overeenkomst over de Amerikaanse en Japanse tarieven kan betekenen dat de tariefonderhandelingen van de VS in de Azië-Pacific-regio hun einde naderen. Met Japan aan boord kan Zuid-Korea "alleen" niet meer op. Wat Trump eigenlijk moet doen, is heel eenvoudig: hoge tariefdoelen stellen en vervolgens de invoering van die tarieven vertragen via onderhandelingen, met als doel de markten van de landen die betrokken zijn bij de tariefonderhandelingen te openen. Het doel is om de Amerikaanse handel van een tekort naar een overschot te veranderen, en tegelijkertijd zullen de "bondgenoten" dankbaar zijn, ja, dat gaat over de Filippijnen. Japan wil eigenlijk van de VS af om economische onafhankelijkheid te bereiken, maar omdat de militaire soevereiniteit niet onafhankelijk is, kan de economie dat ook niet zijn. Daarom is Shigeru Ishiba de zondebok geworden. Onlangs is de steun voor Ishiba aanzienlijk gedaald, voornamelijk door de heropleving van de inflatie in Japan, wat heeft geleid tot een aanzienlijke daling van de steun voor de twee regerende partijen. Tijdens deze handelsbesprekingen zei Ishiba dat Japanse landbouw werd opgeofferd voor een verlaging van de Amerikaanse tariefquota, terwijl de tarieven van 50% op auto's en staal nog steeds bestaan. In de toekomst zal de inflatie in Japan ongetwijfeld verder stijgen, wat een grotere bedreiging zal vormen voor de regering. De beste oplossing zou kunnen zijn om Ishiba te "offer" om de woede van het volk te sussen. De volgende focus van de onderhandelingen zal liggen op de Azië-Pacific-regio, met Zuid-Korea, Thailand en India, en de belangrijkste bondgenoten Australië en Canada. En voordat we China bereiken, is Europa het belangrijkste doel van Trumps handelsbesprekingen! Tenslotte moet Europa in de toekomst de belangrijkste afnemer van Amerikaanse export worden.