over ongeveer 2 weken ben ik klaar met de Grand Skull Piano. totaal en volledig. twee jaar en twee maanden van non-stop, intense, arbeidsintensie, vaak ontmoedigende, onmeetbare arbeid. Als iemand die diep respect heeft voor onze voorgangers, heeft dit proces me geholpen om nog meer respect voor hen te hebben, de grote meesters van weleer, die toegewijde dienaren waren van geduld, tijd, vindingrijkheid, discipline en inspanning. Als zij iets gedaan wilden krijgen, moesten ze leren hoe ze het moesten doen, oefenen en falen totdat ze leerden het proces (en zichzelf) genoeg te vertrouwen om de visie die voorhanden was te verwezenlijken. Dit werk heeft zoveel van mijn zelf en energie gekost dat ik het gevoel heb dat een deel van mij nu daarin leeft. Een groot deel. Een deel dat ik vaak terug zou willen krijgen, maar dat kan ik niet. Het is nu permanent verbonden met het stuk. onveranderlijk. De Grand Skull Piano heeft een ziel. Het is de enige echte FrankenSteinway. Een levend, sculpturaal relikwie. Het kent geen rivalen. Het maakt zich geen zorgen over meningen. het is mijn uitvinding. het is zowel kunst als geluid. jij kunt de aanwezigheid ervan visueel ervaren, evenals auditief. Het kan worden geïmpregneerd. Pianisten kunnen hun stempel erop voor altijd achterlaten. al de muziek die ik heb geschreven en gespeeld zal voor altijd op het stuk leven. De muziek die mijn dochters hebben gespeeld, zelfs gewoon voor de lol, zal voor altijd op het stuk leven. Elke keer dat iemand het speelt, zal het hun energie absorberen en vastleggen met de exacte druk en kwetsbaarheid waarmee ze de toetsen indrukken. Als het in een kamer staat, zul je je tot het aangetrokken voelen. het zal in je ziel kijken en dan voor je zingen. Er is geen ander kunstwerk zoals dit in de wereld. kom 5 september, je zult het zien.