Een afbeelding om de drie grote cryptocurrency-wetten die met overweldigende meerderheid door het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden zijn goedgekeurd, te begrijpen: wat zijn ze eigenlijk? Onder hen zal de "GENIUS-wet" op federaal niveau duidelijke regels voor de uitgifte en werking van stablecoins die aan de dollar zijn gekoppeld vaststellen, en het beweert de "positie van de dollar in het wereldwijde financiële systeem te versterken". De "Clear Act" is een wet voor marktstructuurhervorming die betrekking heeft op de verdeling van de regulerende bevoegdheden over digitale activa. De "Anti-CBDC Monitoring State Act" verbiedt permanent de Federal Reserve om digitale valuta (CBDC) uit te geven. Eigenlijk, broeders, als we terugkijken naar de financiële innovaties in de geschiedenis, zien we dat financiële innovatie zelf gepaard gaat met risico's en opbrengsten. Soms brengt het enorme economische opwinding met zich mee, en soms leidt het tot financiële risico's. Iedereen zal ook een spelroute ontdekken, namelijk de wisselwerking tussen financiële innovatie en financiële regulering, waarbij de lange termijn beoordelingscriteria voornamelijk zijn: de betekenis van financiën zelf is het dienen van de reële economie, terwijl het ook beter mogelijk moet maken voor het publiek om deel te nemen aan economische investeringen en van de groei te profiteren. Als deze twee punten kunnen worden bereikt en langdurig kunnen worden getest, dan is het een goede financiële innovatie. Sommige financiële innovaties beginnen goed, maar kunnen later problemen veroorzaken. Bijvoorbeeld, de financiële derivaten gerelateerd aan onroerend goed die de wereldwijde financiële crisis van 2008 veroorzaakten, waarna er gaten werden gedicht, en natuurlijk heeft dat enorme overheidschulden gekost om eruit te komen. De zogenaamde drie grote cryptocurrency-wetten zijn in wezen reguleringswetten, of te wel, achterblijvende financiële reguleringswetten ten opzichte van financiële innovatie, zoals de regulering van stablecoins, de verdeling van de regulerende bevoegdheden over digitale activa, en de beperkingen op de uitgifte van digitale valuta door centrale banken, enzovoort. Voor financiële innovatie is het grootste probleem regulering, en het meest geliefde ook, maar de doelwitten zijn verschillend. Bijvoorbeeld, een gebrek aan regulering kan enorme kapitaalstromen en Ponzi-achtige creatieruimte met zich meebrengen, die na een wilde groei opnieuw in een andere vorm kan worden gespeeld, zonder gebrek aan investeerders en speculanten. Dit is al te vaak gebeurd, dus daar hoef ik niet verder op in te gaan. En financiële innovatie houdt ook van regulering; alleen met regulering kan het zich beter ontwikkelen binnen de officiële regels. Regulering zelf is ook een soort goedkeuring, die het onderscheidt van de chaotische markt en het meer gestructureerd maakt. De wet op stablecoins en de wet op de duidelijke markt voor digitale activa zijn vrij gemakkelijk te begrijpen: ze zijn bedoeld om financiële innovatie te reguleren. Het meest opmerkelijke is eigenlijk de derde wet, namelijk de wet die de monitoring van centrale bank digitale valuta's beperkt, met als doel de centrale bank (Federal Reserve) te beperken in het uitgeven van digitale valuta aan het publiek, precies om ruimte te bieden aan stablecoins en andere digitale activa. Dit is al veelvuldig besproken; het zijn volledig verschillende dingen. De digitale valuta van de centrale bank is gecentraliseerd, verliest de fysieke cash, is de goedkeuring van de overheid, de verplichtingen van de centrale bank, terwijl stablecoins en andere virtuele valuta gedecentraliseerd zijn, met een complexere kredietstructuur. Het beperken van de rechten van de centrale bank voor de ontwikkeling van de laatste is zeker het waard om op te letten. Tussen haakjes, het is precies het tegenovergestelde van de manier waarop digitale activa in ons land zich ontwikkelen. Ons land is voornamelijk gericht op gecentraliseerde digitale valuta van de centrale bank, met een paar conforme stablecoins als aanvulling. De conforme stablecoins zijn nu voornamelijk "offshore renminbi-gecollateraliseerde" en "Hongkong dollar-gecollateraliseerde" stablecoins. Wat sterk wordt gepromoot, is de digitale renminbi van de centrale bank, wat precies het tegenovergestelde is van de ontwikkeling van digitale activa in de VS. De twee ontwikkelingsmodellen zijn niet goed of fout, omdat het nieuwe dingen zijn; er zijn opbrengsten en risico's. De eerste legt de nadruk op opbrengsten, terwijl ons land de nadruk legt op risico's, en het zal tijd kosten om te verifiëren welke beter is. Ten slotte ontwikkelt de Amerikaanse regering sterk stablecoins, vooral de staatsobligatie-gecollateraliseerde stablecoins. Als het aandeel in het wereldwijde afrekeningssysteem toeneemt, is dat gunstig voor de voortzetting van de Amerikaanse financiële hegemonie in de opkomende afrekeningssystemen en de globalisering van de economie. Bovendien kan de overheid in de toekomst mogelijk niet afhankelijk zijn van het monetariseren van tekorten, dat wil zeggen dat de centrale bank staatsobligaties koopt, waardoor de dollar in de markt kan worden verhoogd. Nu kunnen stablecoins ook staatsobligaties kopen en in de markt circuleren. De dollar en staatsobligaties zijn beide de kredietwaardigheid van de VS. Staatsobligatie-gecollateraliseerde stablecoins zijn een bredere vorm van hegemonie. Bovendien heeft het ook de positie van de Federal Reserve verdeeld. De uitgifte van digitale valuta is strikt beperkt. De absolute belangrijke positie van staatsobligaties moet plaatsmaken voor de dollar, en zal enigszins worden onderdrukt door stablecoins. Over het geheel genomen is er een proces van verzwakking van de positie van de Federal Reserve en een toename van staatsobligatie-gecollateraliseerde stablecoins. Het bovenstaande is slechts de basisinformatie. Of het de dollarhegemonie kan consolideren en de Amerikaanse aandelen- en cryptomarkt kan laten stijgen, hangt in de eerste plaats af van de Amerikaanse kredietwaardigheid als een afspiegeling van de algehele invloed. Stablecoins zijn slechts een financieel instrument, en of ze beter kunnen dienen voor de interne Amerikaanse economie en de wereldhandel is de uiteindelijke beoordelingsnorm, vooral de voortgang van de herstructurering van de Amerikaanse productie. Dit moet nog worden waargenomen. Financiële innovatie, ongeacht hoe mooi het is ontworpen, brengt altijd risico's met zich mee op onverwachte plaatsen. Laten we eerst kijken hoe het zich onder de bestaande financiële regulering ontwikkelt.