De Tuin voelt vandaag anders. En ik zeg dat niet lichtvaardig. Ik creëer, ik ondersteun makers. Ik ben een bouwer, een verbinder, een stem in deze gemeenschap. Ik ben hier sinds het begin. Ik ga nergens heen. Maar er is een waarheid die zelden hardop wordt gezegd. Iets in de Tuin is verschoven. De feedbackloop is zwakker. De verbinding die ooit onwankelbaar leek, begint te vervagen. Ik ging vroeger vol voor Azuki. Elke dag was ik aan het creëren, in DM's met bouwers, bronnen delen, mensen verbinden, dingen levend houden. Tegenwoordig creëer ik nog steeds, ondersteun ik nog steeds, maar ik voel de verschuiving. En ik weet dat ik niet de enige ben die het voelt. We hebben allemaal de verschuivingen gezien. Nieuwe focus, nieuwe richtingen, nieuwe prioriteiten. Op papier maken ze zin. Maar in de praktijk hebben ze de band met de Tuin, de gemeenschap die de toon zette en de cultuur vroeg opbouwde, verzwakt. De verbinding die ooit elektrisch aanvoelde, vervaagt, en elk signaal van zwakte maakt die ontkoppeling alleen maar luider. Ja, verschuivingen zijn rationeel. Ja, het bedrijf moet evolueren. Maar als de brug naar de gemeenschap niet wordt onderhouden, plant je de zaden van langdurige erosie. Hype kan mensen aantrekken, maar het kan ze niet vasthouden. Wat mensen hier houdt, is loyaliteit, erbij horen en cultuur. Zonder een sterke basis is elke nieuwe golf tijdelijk. Ze komen voor het product of het moment, maar ze vertrekken net zo snel. Het is de gemeenschap, de herinnering, de cultuur die mensen doet blijven. En sommigen zullen zeggen dat dit om cijfers gaat, dat als de prijs stijgt, alles goed aanvoelt. Maar dit gaat niet alleen om cijfers. Het gaat om erbij horen, helderheid en continuïteit. Hoe succesvol je er ook uitziet op papier, hoe veel bereik je ook hebt... Als de gemeenschap energie blijft geven en het niet wederzijds aanvoelt, verlies je de motor die dit merk belangrijk maakte. De missie en energie in het begin waren duidelijk. Bouw makers op. Geef bouwers kracht. Laat cultuur leiden. Die boodschap trok mensen aan. Het gaf ons trots, vertrouwen en identiteit. Nu voelt de focus anders. Met minder signalen van zorg en minder bruggen terug naar houders, daalt het vertrouwen. Makers en houders voelen zich onzichtbaar, en de sfeer koelt af. Dus waarom voelt dit niet goed, zelfs als de strategie logisch lijkt op papier? Omdat missie-afwijking zonder een duidelijke brug identiteitsflits veroorzaakt. Het team optimaliseert voor groei terwijl de gemeenschap betekenis zoekt. Groei en betekenis zijn niet hetzelfde. Vertrouwen gaat niet alleen over markten. Wanneer signalen vervagen en stilte volgt, leest de gemeenschap het als verlating. Makers die zich ooit kern voelden, voelen zich nu perifere, en dat doodt de momentum. En de waarheid is dit. Gemeenschapsherinnering vervaagt. En wanneer de markt draait, als er geen basis is om opnieuw aan te steken, zal alle momentum dat we samen hebben opgebouwd verdwenen zijn. Ik zeg dit niet van buitenaf. Ik zeg dit als iemand die sinds dag één aan het bouwen is en zal blijven bouwen. Maar deze hiaten zijn echt. De stilte is echt. Het gewicht van het levend houden van de cultuur wordt bijna volledig door de gemeenschap gedragen. Azuki zal blijven bewegen. Het zal op de een of andere manier succesvol zijn. Maar als de kern vervaagt, als de Tuin niet wordt verzorgd. Dan kan de kans om iets echt blijvends te bouwen beginnen te vervagen. Dus dit is een oproep. Geen klacht, geen tirade. Een oproep. Om te herinneren wat dit belangrijk maakte. Om de kern te ondersteunen die het leven gaf. Om te koesteren wat het nog steeds sterk maakt. Want als we dit goed doen, zal de volgende golf niet alleen komen en gaan. Het zal blijven. Het zal erbij horen. En het zal iedereen herinneren waarom dit in de eerste plaats belangrijk was. ⛩️