Het WLFI-voorstel is vergelijkbaar met het verhaal van een arme jongen die tegen zijn eerste liefde in het thuisland zegt dat hij het zal maken, en dat hij de helft van wat hij in de toekomst verdient met haar zal delen. Vervolgens vertrekt hij naar de grote stad om alleen te vechten. Maar de eerste liefde had eigenlijk nooit veel voor hem over, en na zijn vertrek heeft ze het contact verbroken. Gedurende die jaren van hard werken, kreeg hij niet eens een beetje hulp, laat staan een groet. Maar nu, als hij succesvol is en terugkeert naar zijn thuisland, vindt ze hem en vraagt ze of hij zich de beloftes van vroeger nog herinnert. Op dat moment is hij een beetje verrast; de jaren van stilte hebben hem in staat gesteld om haar verzoek met een gerust hart af te wijzen. Maar als hij terugdenkt aan die oprechte liefde van zijn jeugd, is hij bereid om haar leven een beetje te helpen. Als iedereen zo de nadruk legt op procedurele rechtvaardigheid, kan WLFI ook een voorstel indienen om het voorstel voor de verdeling van de munten te herzien, of om opnieuw te stemmen over de toewijzing van de AAVE-aandelen en de ontgrendelingsperiode. Hoe kan het dat WLFI nu zo succesvol is, terwijl AAVE niets doet en toch een enorme beloning wil?