In de aandachtseconomie is vergeten angstaanjagender dan de dood. Weet iemand nog die kleine hond met de roze gebreide muts? WIF, Dogwifhat, was ooit de meest gewilde meme-munt op Solana. In zijn glorieperiode overspoelden de profielfoto's de sociale media, meme-afbeeldingen verspreidden zich in een nacht door de crypto-gemeenschap, en de marktkapitalisatie steeg tot tientallen miljarden dollars, zelfs Pepe werd tijdelijk in de schaduw gesteld. Maar nu is het bijna uit ieders geheugen verdwenen. Het heeft geen rugpull gehad, en is ook niet gehackt. Het is gewoon langzaam vergeten: De eerste supporter, KOL @Ansem, spreekt er niet meer over, de gemeenschap is geleidelijk stil geworden, memes worden niet meer bijgewerkt; na het falen van het The Sphere-project werd bijna 700.000 dollar aan fondsen teruggegeven, en het vertrouwen van de mensen is in duigen gevallen. Die roze gebreide muts, die ooit voor hoge prijzen werd verkocht en symbool stond voor het geloof in memes, werd haastig geveild, alsof het zijn laatste erfstuk was. WIF is uiteindelijk niet de Doge geworden - het heeft geen retweet van Musk gekregen; het heeft ook geen nieuwe meme-cultuur en ecosysteem voortgebracht zoals Pepe. Het heeft geen rugpull gehad, maar de gevolgen van een rugpull zijn al lang geleden gebeurd. Er is geen overlijdensbericht, maar iedereen is stilletjes omgedraaid en weggegaan. Zijn verdwijning is niet omdat het niet goed genoeg was. Het heeft gewoon de aandacht verloren. Ik vraag me vaak af waarom sommige dingen, die we ooit zo liefhadden, uiteindelijk slechts een luchtbel zijn. Misschien omdat emoties zelf niet lang meegaan; ze moeten voortdurend worden gestimuleerd, beantwoord en vernieuwd. Maar we leven al lang in een door dopamine aangedreven tijdperk - niet op basis van geloof, maar op basis van "het voelt wel goed genoeg" om de aandacht vast te houden. Diepere waarheid is dat in deze wereld die door aandacht wordt gedomineerd, het lot van meme-munten nooit lineair is. Een tweet kan een honderdvoudige munt creëren, een enkele publieke opinie kan alles laten instorten. Hier is er geen langzame verdwijning - alleen het moment van vallen van de top. Je hebt zelfs geen tijd om afscheid te nemen; het is al verdwenen uit de tijdlijn van de mensen.