Ik heb geluisterd naar de bekentenis van Parijs Bro. Ik voel diep dat ik dezelfde innerlijke demonen heb als Parijs Bro. We zijn een soort mensen. Of beter gezegd, al onze broeders die nog steeds in de crypto-wereld moeizaam worstelen, zijn dezelfde soort mensen. Ik ben in 2020 de crypto-wereld binnengekomen. In 2021 bereikte ik mijn hoogtepunt. Dogecoin maakte me in één nacht rijk. Het is niet te vergelijken met de 14 miljoen van Parijs Bro, maar 4,4 miljoen is voor iemand die net is afgestudeerd ongetwijfeld genoeg om tijdelijk goed te leven. Maar ik vind het niet genoeg. Om ervoor te zorgen dat mijn vriendin echt een stabiel leven kan leiden, zelfs om direct met pensioen te gaan, heb ik minstens 10 miljoen nodig. De uitkomst is te voorzien. Net als de meeste broeders die verlangen naar een snelle doorbraak, voelde ik de verstikkende sensatie van terug naar 0 in één nacht. Tot op de dag van vandaag, denk ik terug aan die tijd, het doet me nog steeds lang pijn. Ik weet niet hoe Parijs Bro uit de duisternis kwam toen zijn 14 miljoen naar 0 ging, maar ik had 3 maanden nodig om weer een normaal leven te leiden. Die 3 maanden van doelloosheid waren gewoon als een levende dode. Later, 2022, 2023, 2024, 2025, vier jaar, precies vier jaar. De opbrengstcurve leek op een hartmonitor die langzaam sterft. Als de lijn omhoog gaat met 2 cm, moet hij omlaag met 10 cm. De schulden stapelen zich op zoals de verloren tijd, steeds meer. Sommigen zullen zich afvragen, waarom ik niet gewoon stopte toen ik 4,4 miljoen naar 0 ging, zonder veel kapitaal te verliezen? Is het niet belachelijk? Vraag een student in China met een maandsalaris van 3000, hoe hij een huis kan kopen, hoe hij genoeg kan verdienen voor de bruidsschat, hoe hij liefde kan hebben. Al die jaren is het huis 🏠 altijd mijn pijnpunt geweest. Van in het begin proberen om een paar honderdduizend terug te verdienen, naar proberen om een paar tienduizend voor de aanbetaling te verdienen, tot uiteindelijk het gevoel dat ik zelfs geen paar duizend kan verdienen. Ik ontdekte uiteindelijk dat ik geen handelsgenie ben, maar gewoon het resultaat van de kwellingen die de hemel me heeft aangedaan. In deze 5 jaar in de crypto-wereld heb ik talloze ervaringen opgedaan, maar ik heb niet meer het geluk van 2020. Geluk is echt iets heel belangrijks. Zodra het weg is, is er geen kans meer om terug te keren. Ik haat de hemel. Waarom moest ik ooit die 4,4 miljoen winnen? Waarom kon ik niet gewoon in één keer failliet gaan? Het gaf me hoop, maar bracht me ook eindeloze wanhoop. Ik haat mezelf. Ik ben een echte verliefde geest. Wanneer iemand een dringende doelstelling heeft en dan gaat handelen, heeft hij al de helft verloren. Zodra iemand een zwakte heeft, valt hij vanzelf om. Gisteren heb ik de hele dag niet gegeten. Vanmorgen at ik een ei, maar ik voelde me helemaal niet hongerig, omdat de lichamelijke ongemakken al veel erger waren dan de honger. De maandlasten van mijn schulden zijn altijd hoger dan mijn salaris. Mijn salaris is in het binnenland ook niet laag, want ik werk in de computerindustrie. Maar het angstaanjagende is dat de maandlasten van de schulden hoger zijn dan mijn salaris. Ik heb altijd gedacht dat ik een ongelukkig leven heb. Na het lezen van de berichten van Parijs Bro, weet ik niet of ik een kleinere versie van Parijs Bro ben, of de vroegere Parijs Bro. Misschien ligt de beslissing bij onszelf. @jiujinshan2022