Ja, het is waar—ik heb tijd doorgebracht met BRC-20. Niet voor betrokkenheid. Niet omdat het perfect is. Maar omdat het een ontwerpruimte op Bitcoin heeft geopend die tot nu toe niet echt heeft bestaan—en die verschuiving is belangrijk. Hier is waarom: – BRC-20 is stateless en niet-Turing compleet. Het is niet afhankelijk van een virtuele machine. Het encodeert intentie in inscripties en vertrouwt op off-chain indexers om de tokenstatus te recreëren. Grof? Ja. Maar het werkt, en het past in het model van Bitcoin. – Het heeft echte schaal- en UX-uitdagingen blootgelegd. Van opgeblazen UTXO-sets tot inconsistente indexers, BRC-20 heeft ons laten zien wat er breekt onder echt gebruik. Het heeft ook tooling gedwongen—wallets, explorers, zichtbaarheid van de mempool—om snel te verbeteren. – Runes bouwt daarop voort. Runes vervangt de JSON-hack door native on-chain logica. Het gebruikt UTXO's om de tokenbalans direct te coderen, waardoor bloat wordt geminimaliseerd en de controleerbaarheid verbetert. Maar het zou waarschijnlijk niet bestaan zonder de chaos van BRC-20 die bewees dat er vraag was. – Dit is belangrijk omdat Bitcoin verhard is. Je kunt geen functies op de basislaag uitrollen. Dat is een functie, geen bug. Maar het betekent dat elke nieuwe use case—tokens, DeFi, cultuur—moet werken binnen strikte beperkingen. Dat creëert een betere engineeringdiscipline. – De nieuwe ontwerpruimte is permissieloos, Bitcoin-native experimentatie. Geen gewrapte activa. Geen slimme contracten. Geen brugrisico. Gewoon nieuwe protocollen die direct bovenop het UTXO-model van Bitcoin zijn gebouwd. Dat is een grote zaak. – En cultureel is het ook belangrijk. Bitcoin is jarenlang gezien als "voltooid software". Deze golf—BRC-20, Runes, Ordinals—is een herinnering dat innovatie nog steeds kan plaatsvinden op Bitcoin, niet alleen eromheen. Ik ben hier niet om betrokkenheid te genereren. Ik ben hier omdat het fascinerend is om te zien hoe Bitcoin evolueert—zonder zijn fundamenten in gevaar te brengen.