Tijdens de crash van LUNA ben ik een tijdje stilletjes verdwenen. Het is niet niets, het is gewoon dat het door één persoon wordt gedragen en dat niemand iets heeft gezegd. Het is niet dat het ongemakkelijk is, het is dat ik het gevoel heb dat het nutteloos is om het te zeggen, en niemand zal sympathiseren met een verliezer. De tijd heeft me langzaam genezen, en het is mijn vermogen om het te overleven, Maar als je het niet volhoudt, is het je geluk dat je iemand hebt die je steunt. Degenen die niets vroegen, maar nooit weggingen, Het was toen ik op mijn slechtst was dat ik beetje bij beetje uit het puin werd opgepikt. Vanaf dat moment begon ik opnieuw te kiezen: Ik neem alleen het pad van betrouwbaarheid, en ik sta alleen zij aan zij met degenen die me echt begrijpen. Degenen die me zwijgend door de trog hebben geleid, Degenen die mij altijd hebben gesteund, begrepen en in mij geloofden, Sterker nog, nooit meer weggegaan. Terugkijkend blijkt dat er altijd zoveel liefde en zoveel vertrouwen achter me heeft gezeten. Ze zijn als licht, altijd daar. ✨ Infinex.